در مورد هدف آفرینش تاکنون نظرات گوناگون از سوی اندیشمندان و عرفا بیان شده ولی بهتر آن است که خود نظر خداوند را در کتب آسمانی دراین مورد جویا شویم تا به حقیقت هدف آفرینش انسان و جهان از نظر او پی ببریم . در قران کریم در آیه ای هدف از افرینش ادم را خلیفه و جانشین بودن و یا خلیفه اللهی بر روی کره زمین معرفی می کند. انی جاعل فی الارض خلیفه ...من بر روی زمین جانشینی قرار می دهم و در ایه ای دیگر هدف از آفرینش جن و انس را عبادت و بندگی خود بیان می کند . و ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون ....و ما جن و انس را جز برای بندگی خود نیافریدیم . و در آیه ای دیگر هدف از افرینش انسان را آزمایش اعمال آنهامی داند تا مشخص شود کدام یک اعمال نیکوتر و بهتری انجام می دهند. ولی در اوایل فرقان هدف از افرینش را تجلی صفات خود و عشق معرفی می کند . والبته برخی عارفان بزرگ نیز هدف خلقت را عشق می دانند. حال این موارد به ظاهر متناقض را چگونه می توان با هم جمع کرد . مگر هدف افرینش واحد نیست ؟ در توضیح و تفسیر این چند هدف آفرینش در ظاهر امر باید گفت در واقع این چند هدف آفرینش تناقضی با هم ندارند و به نوعی واحد هستند البته اگر به درستی فهم و درک شوند. وقتی هدف افرینش انسان عشق و تجلی اسما و صفات الهی باشد خب مسلما تجلی این صفات در خلیفه الله بودن انسان این است که انسان همان صفات الهی را که خداوند دوست دارد( عشق) در دنیا متجلی و آشکار کند انسان کامل و خلیفه الله نیز این صفات را دارا می باشد و آنها را از سوی خدا در عالم خاکی متجلی و اشکار می کند. صفاتی چون دوستی ، ایجاد عدالت، فداکاری ، نشان دادن زیباییها و....و ارتباط عشق و تجلی صفات خدا در ازمایش اعمال انسانها نیز این است که خدا دوست دارد ( عشق) که انسانها بهترین اعمال انسانی را که ناشی از روح الهی آنهاست در زندگی انجام دهند اعمالی چون سخاوت، بخشش، مهربانی ، فداکاری.....و ارتباط عشق و تجلی صفات الهی در انسان و عبودیت و بندگی خدا نیز این است که خدا دوست دارد( عشق) که انسانها با اتصال و بندگی و یا همان عبادت با او درست همان خواسته های الهی را در این زندگی اجرا کنند درست همانند غلام و خدمتکاری که فقط آنچه ارباب او دوست دارد و به او فرمان می دهد انجام می دهد و البته بین این ارباب و بنده یک نوع رابطه ی عشق و دوستی وجود دارد و بنده چون ارباب خودرا دوست دارد سعی می کند تمام اوامرش را به نحو احسن انجام دهد . پس در واقع این چند هدف افرینش در نهایت نوعی وحدت دارند و تناقضی با یکدیگر ندارند. در واقع خداوند وجودی است مطلق که خیر محض است و دوست دارد در تمام آفرینش خویش و موجوداتش از گل و گیاه تا تمام کائنات و انسان خودرا متجلی و آشکار کند و البته انسان مهمتریت تجلیگاه صفات و اسمای حسنی الهی است . همانطور که خداوند دوست دارد درقالب کلام و کتاب آسمانی بر قلب پیامبران و رسولان خودرا متجلی کند دوست دارد در کشف و اختراع دانشمندان و مکتشفان نیز خودرا متجلی کند و نیز دوست دارد در زیبایی یک گل و یک قطعه ی زیبای موسیقی و یک تابلوی زیبای خوشنویسی و یا نقاشی نیز در ذهن و دست هنرمند خودرا متجلی کند و یا گاهی خودرا در قالب یک کاخ زیبا و یا اتومبیل مدل بالا در ذهن و دست یک معمار و مهندس خودرا اشکار سازد. پس جهان آفرینش درواقع بخاطر عشق فراگیر الهی تجلی گاه صفات و اسمای الهی می باشد. در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد . عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد.... روی برگی بنویس عشق . بنویس با چشم خیس عشق ....خط تیره بنویس عشق ...عشق آواز پرنده است . ساکنه یا که رونده است . ساز قلبه سوز سینه است.... همیشه بی قرار عشقه .طراوت بهار عشقه . اساس روزگار عشقه ....عشقه....عشقه
